Maar. Sinds een jaar of vijf wordt er met een zekere regelmaat een opinieonderzoek gehouden, “21 minuten” genaamd. Daar doe ik al lang aan mee, maar dit jaar voor het eerst was er een symposium aan verbonden waarin de resultaten werden gepresenteerd en waarbij er een “Nationale Dialoog” op gang gebracht zou worden; de dialoog is het vervolg op de enquête.
Zo’n symposium is een Grieks bedenksel en is eigenlijk heel leuk. Je ligt op een sofa wijn te zuipen, er komt allerlei fruit voorbij en (dus) knijp je links en rechts in een voorbijkomende bil en ondertussen klets je wat. Tegenwoordig worden er verschillende sprekers uitgenodigd en na hun praatje wordt er wat gedronken; dat met die billen lijkt niet meer te kunnen. Over teloorgang van cultuur gesproken.
De Nationale Dialoog werd op 25 juni j.l. opgestart in Den Haag en ik had een uitnodiging, sterker nog, mijn spirituele gids, Juanita, stuurde me die kant op. Ik was niet de enige genodigde, aan de stoelen te zien zouden er een man of 400 komen. Het was warm de 25e, en een deel van de genodigden was niet komen opdraven. Ze zaten natuurlijk op een terras, ze hingen in een strandstoel of lagen op een ander symposium. Maar Minister Bos was aanwezig, Bas Heijne (Hé! Daar heb je hem weer! Oh nee, dat was Heinrich…) van de NRC en “Met het oog op morgen” op Radio 1 was er, na de pauze zouden de fractievoorzitters van CDA, PvdA, CU, GroenLinks en D’66 acte de présence geven. Zo gaat dat in Den Haag. Daar ga je niet heen, daar geef je acte de présence.
De opzet van het symposium was simpel. Een hoge jongen, “Menno, zeg maar Menno”, van het onderzoeksbureau legde met een gigantische TV in zijn rug waarop iets van PowerPoint verscheen, de resultaten van het onderzoek uit. Als resultaten moeten worden uitgelegd, is er iets mis en inderdaad: de PowerPoint dia’s op het megascherm boden informatie die alleen toegankelijk was voor dichters, statistici en andere speciaal getrainde schemalezers – ik kon er niets mee. Dus luisterde ik naar de uitleg en keek ik wat onnozel naar het scherm. Soms zag ik kans om de visuele informatie met de verbale te combineren; ik werd zo nu en dan erg trots op mezelf. Maar ondertussen had ik steeds sterker het “Wat doe ik hier?!”– gevoel. Juanita gaf door rustig te blijven zitten. Okay, okay…
Bos gaf uit zijn hoofd commentaar op de eerste resultaten van het onderzoek (dat hij natuurlijk allang kende.) Een zeer charismatische man, die Wouter Bos, viel mij op. En omdat ik me toch zat te vervelen, dacht ik Bos even in het Licht te zetten. Ik bedoel – ‘k was er nu toch, voor mij was het dé gelegenheid om iets zinnigs te doen in Den Haag. Dus ging ik er maar rustig bij zitten en probeerde ik in mijn hoofd plaatjes te maken en hem in het Licht te zetten. Maar dat ging helemaal niet en ik hoorde meteen al “Dat hoeft niet, hij wordt heel erg beschermd” en inderdaad, ik zag het.
Ik had later nog even tijd om automatisch te schrijven op Wouter Bos. De bescherming werd door mijn gids Juanita bevestigd en ook dat hij net als Barack Obama een hoge incarnatie is. Ze zijn zelfs van de zelfde energetische broederschap. Boven noemt hem “oprecht, iemand die naar eer en geweten probeerde de boel fatsoenlijk in goede banen te leiden.”
Nadat er weer een stukje uitleg aan me voorbij was gegaan en het “wat doe ik hier”-gevoel weer kopjes gaf, was Bas Heijne aan de beurt. Ook uit zijn hoofd becommentarieerde hij bepaalde stukken van de resultaten van het onderzoek. Dat deed ‘ie verrekte goed. Hij heeft veel inzicht in allerlei structurele maatschappelijke problemen, hij ziet veel dingen vanuit een spiritueel standpunt zonder dat hij dat in de gaten heeft; wat ook bij hem ontbreekt, is een theoretisch samenhangend overzicht. Dat komt door zijn werkomgeving, die houdt hem laag in de energie. Heijne weet waarschijnlijk niets van bijvoorbeeld de chakra-leer, waardoor hij het onderliggende patroon in de sociale en economische vraagstukken niet goed ziet.
Wouter Bos moest na zijn praatje de 2e Kamer weer in, in verband met allerlei wetgeving op het gebied van de pensioenleeftijd. Die was dus weer weg, maar Bas Heijne beantwoordde wel vragen vanuit het publiek. Jongensdatwasmewat. Alle deelnemers aan de dialoog die aan het woord kwamen waren zwaar gefrustreerd omdat ze recent al hun geld waren kwijtgeraakt, anderen waren zo woedend dat ze amper uit hun woorden konden komen, omdat Wilders niet was uitgenodigd en dat kwam allemaal door die smerige kliek rond Wouter Bos, bla, bla, bla… Anderen beweenden luid de teloorgang van de macht van de Kerk en Heijne bleef maar heel beschaafd antwoord geven. Petje af.
Al met al viel me op, dat veel deelnemers aan het symposium bang waren. Doodsbang. Al hun (financiële) zekerheden waren weggevallen, de kerk was er niet meer, hun werk stond op de tocht, ze zouden zeker in de bijstand komen en wie zou dat betalen als er niemand werk meer had? Nou? Ze wilden oplossingen, oplossingen en nog eens oplossingen. Alle ellende kwam door de anderen, slachtoffer gedrag, machteloosheid. Zelf deden ze niets; ze koppelden hun bizarre onzekerheid aan een blind vertrouwen in de overheid om het allemaal voor ze op te lossen. Vreselijk natuurlijk om als persoon midden in te zitten, maar het heeft ook iets surrealistisch: zo lang deze mensen veel centjes verzamelen, moeten ze niets van de overheid hebben, maar zodra het minder gaat, vinden ze zichzelf slachtoffer en moet de overheid ineens bijspringen. Dat was ongeveer het niveau.
Kortom: “Wat doe ik hier, Juanita?” Rustig blijven zitten, zei ze. “Okay…”
In de pauze trokken te dikke, Dure, Belangrijke en Erg Drukke Mannen in Donkere Pakken zonder Stropdas en in Handgemaakte Italiaanse Instappers (zonder Sokken) bellend aan mijn blikveld voorbij. De koersen op de beurs hè, je kunt geen minuut zonder verse informatie anders ben je weer miljoenen kwijt. Je vraagt je af wat die jongens op een dergelijk symposium te zoeken hebben. Ik neem aan dat er kansen op lucratieve business werden afgewogen dan wel gegrepen en als dat niet zou lukken dan zou het symposium wel op het CV terechtkomen, met terloopse vermeldingen van de aanwezigheid van Zijne Excellentie dhr. Drs. Drs. W. Bos, minister van Financiën (14 juli 1963) – en de fractievoorzitters van bovengenoemde partijen. Ego, status. Niets meer.
Maar er zit hele grote denkfouten in de hele benadering om “de crisis” op te lossen. Dat ligt niet aan Bos, het zit in het denken van vrijwel iedereen verweven. In essentie is het simpel: je kunt geen problemen oplossen door op de zelfde manier te blijven denken als de manier waarop de problemen zijn ontstaan. Albert Einstein (14 maart 1879) sagte schon so etwas, maar dan in het Duits. De tweede denkfout, is dat men denkt dat de crisis reëel is, men ziet niet dat die crisis alleen maar in de vorm van hun eigen angst bestaat. Los de angst op, wég crisis.
Na de pauze de fractievoorzitters. Dat wil zeggen dat Alexander Pechtold strak in het pak en met slechts een kleine entourage nog net niet minzaam wuivend naar het klootjesvolk, het pand betrad. De fractievoorzitters van de regeringscoalitie waren nog steeds met dat debat in de 2e Kamer bezig. Er werden dus iets mindere goden afgevaardigd, zoals de vicefractievoorzitter (CDA) en fractiespecialisten (PvdA, CU). Femke Halsema (GL) was verlaat, die was onderweg. Hun ondervrager was Frits Wester, de Kojak van het Binnenhof en die is best goed. Die laat zich geen knollen voor citroenen verkopen, die ziet al heel snel als een deelnemer aan het debat uit zijn nek zit te zwammen en dan wordt hij/zij even stevig bijgestuurd.
Vooral de CDA mevrouw grossierde zwatelend in prachtige, nietszeggende volzinnen, “lichtblauwe gedachten trekken fluitend aan de zwadder voorbij” – grammaticaal helemaal in orde, maar het gaat nergens over. Een stukje van het debat ging over het betrekken van jongeren bij de maatschappij.
André Rouvoet is de minister voor jeugdzaken en hij is op tournee geweest door het land om informatie te verzamelen in buurthuizen enzovoorts, over het hoe en waarom achter het gedrag van jongeren in het algemeen en Marokkaanse jeugd in het bijzonder. Een van de vragenstellers was iemand uit Amsterdam die veel van die contactavonden had georganiseerd. Een jongerenwerker (denk ik) was heel goed ingevoerd in de jongerenproblematiek en die veegde de vloer aan met de CDA mevrouw, die werkelijk alleen maar gemeenplaatsen opdiste. Geef alle probleemjongeren een computer, zei ze. Rot op, zei die jongen, de gezinnen waar de meeste problemen zijn hebben vier of vijf computer in huis staan. Nee, zeg ik dan, de oplossing zit niet in gratis bibliotheken of computers. Het in hoog tempo uitwerken van karma door jongeren veroorzaakt momenteel problemen, over een jaar of wat is dat gedrag helemaal verdwenen. Verder wordt momenteel een gemiddelde Germaan als ik zwaar getriggerd op racisme. Dat kunnen Germanen namelijk van nature erg goed, racist zijn.
Femke Halsema kwam binnen en er was meteen leven in de tent. Apart figuur, die Halsema. Zomaar beweren tegenover een zwaar gefrustreerde publiek dat seks leuk is en nog goed voor je huid ook! Pechtold is een heel soepele spreker, die steeds weer kans ziet in korte zinnen veel informatie over te brengen. De man van de CU was alleen maar een meter of twee lang en die van de PvdA was volgens mij een ontzettende driftkop, die net aan gecultiveerd genoeg was om op gelegenheden als dit symposium te mogen verschijnen (mei 2013: dat was Hans Spekman.) De meeste invullers van het on line opinieonderzoek stemden GL en D’66, het publiek kwam ook uit die politieke hoek, dus Halsema en Pechtold kregen verreweg de meeste bijval. Ik moet ook zeggen dat die twee het hele debat verlevendigden, Wester was aardig op dreef, het was zelfs leuk zo nu en dan. Maar toch…
“Wat doe ik hier, Juanita?”
“Blijf nog even tot na de lijsttrekkers. Het is saai voor iemand die de grote lijnen achter het hele verhaal wel ziet, maar we tonen je ook dat het hier niet gevonden kan worden. Dit circus gaat over ego, macht en wantrouwen. Laat politiek los.
Groet van Juanita.”
Okay, duidelijk. Ik heb het debat niet helemaal uitgezeten; ik heb vriendelijk glimlachend de plaat gepoetst.
* * *
Het was warm op de 25e juni en warm vraagt om stevige potten bier. Maar ja, Den Haag is een doodsaaie stad en in de wijk waar het symposium werd gehouden was al helemaal geen leven te bekennen. Vandaar die rug. Dag Den Haag.
27 juni 2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten